WCCM staat voor World Community for Christian Meditation (Wereldgemeenschap voor Christelijke Meditatie). Als wereldwijde spirituele gemeenschap kreeg het zijn formele naam in 1991. Het was de voortzetting van het werk waarmee de Benedictijner monnik John Main lange tijd ervoor was begonnen. In 1975 opende Main een eerste centrum van ‘christelijke meditatie’ naast zijn abdij in London.

Hij had een eenvoudige traditie van stil en contemplatief gebed gevonden zoals dat bestond bij de vroeg-Christelijke monniken in de derde/vierde eeuw. Het was voor hem duidelijk dat deze traditie vandaag de dag niet alleen voor monniken belangrijk was – hoewel hij er ook een kans tot monastieke vernieuwing in zag – maar voor alle mensen. Zijn grote werk was het weer in het leven van de kerk terugbrengen van de contemplatieve dimensie van het christelijk geloof.

De Gemeenschap wordt nu geleid door Laurence Freeman, een leerling van John Main en eveneens een Benedictijner monnik. Het doel van deze Wereldgemeenschap wordt omschreven als het toegankelijk maken van deze vorm van meditatie voor de Christengemeenschap, in dienst van de eenheid van allen.

Oecumenisch

De WCCM is sinds haar oprichting enorm gegroeid. In een honderdtal landen zijn er nu vertakkingen van de Wereldgemeenschap en in elk land zijn er tal van groepen mediterenden die afkomstig zijn uit allerlei kerkelijke denominaties. Die plaatselijke groepen, waarvan er over de hele wereld nu zo’n 2500 zijn, vormen het fundament van de Gemeenschap. Wekelijks komen de leden van die meditatiegroepen bijeen om te mediteren. Die ontmoetingen kunnen op alle plaatsen zijn, in kerken, ziekenhuizen, gevangenissen, scholen of bij de mensen thuis.

 

Ons logo

Links boven elke pagina van deze site zie je de gestileerde vorm van twee duiven die drinken uit een kom. afbeelding. Het is het logo van de Wereldgemeenschap voor Christelijke Meditatie.

Het symbool van de twee duiven gezeten op de rand van de schaal is een zeer oud symbool dat men ook in de Griekse en Romeinse cultuur kende. Je zou het kunnen zien als twee delen van de ziel: één deel, het meer oppervlakkige, dat om zich heen kijkt en bezig is met ‘de dingen van de wereld’, een ander deel dat diep drinkt uit de Bron van het leven. In het evangelie van Johannes kun je lezen “…..wie het water drinkt dat ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen.” (Johannes 4,14).

Deze afbeelding is onder meer te zien op een mozaïek uit de vijfde eeuw in een van de vroegchristelijke kerken in Ravenna, Italië, de Galla Placida. In die kerk zijn de apostelen afgebeeld en tussen elke twee apostelen steeds de twee duiven zoals hier afgebeeld.